खरं तर वेगळ्या वेगळ्या विषयांवर बोलणं ,गप्पा आणि चर्चा सुरूच असतात आमच्या एकमेकांसोबत ..
उत्तम श्रोती ,आणि कविमन समजून घेणारी ती आहेच .. पण बोलता बोलता एक दिवस अचानक असं समजलं कि चारोळ्या करणारं एक मन सुद्धा दडून बसलं आहे तिच्या मनात .. मग काय .. जमली आमची मेहफिल ..
त्यातलंच थोडंसं हे .. फक्त माझ्याच मनातलं थोडंसं नाही , तर आमच्या मनातलं हे थोडंसं ..
ती : सूर्याची सावली हि प्रत्येकाला दिसते , पण .. कुणी पाहिलीय का रात्रीतली त्या चंद्राची पडलेली सावली ...
मी : चंद्राच्या सावलीला एक वेगळीच किनार असते .. आजूबाजूच्या त्या अंधारात ती पण कुठेतरी हळूच दडून बसलेली असते ...
ती : दडून बसलेल्या सावलीला बघायला लागते फळत तिला प्रेमाने शोधणारी नजर ..
मी : अशी प्रेमाची नजर म्हणजे त्या रोहिणी नक्षत्राची देणी ..
चंद्र नाही दिसला तरी त्याच्या सावलीला पाहून आनंदाने उजळून जाणारी ती रोहिणी ..
स्वतःच्या प्रकाशात त्या चंद्राच्या दडून बसलेल्या सावलीला उजेडात आणणारी ती रोहिणी ..
- सुधीर & कोमल