ते रुईच फुल …

                     एक तो आणि एक ती ..

                   काही वर्षांपूर्वी एकमेकांचे मित्रमैत्रीण असणारे ते दोघे कधी कळत नकळत एकमेकांच्या प्रेमात पडले ते त्या दोघांनाही कळल नाही .. मग हळू हळू त्यांच्यातल प्रेम खुलत गेलं ,त्याच्यासाठी तर ती म्हणजे अख्ख जगच बनली होती ,त्याची लाडाची बाहुली बनली होती .. तिच्या चेहऱ्यावर नेहमी हसू राहावं हेच त्याला वाटायचं ,एखाद लहान मुल जस त्याच्या खेळण्यातल्या बाहुलीची अगदी मन लावून ,जीव लावून काळजी घेत ना तसं तो तिची काळजी घ्यायचा ..  ती ,सहसा कोणाशीही न बोलणारी ,शांत शांत राहणारी अशी ,त्याच्यासोबत बोलताना मात्र एकदम बदलून जात होती ,खूप बोलायची ,मनातल सर्व त्याला सांगायची .. त्याच्या रूपाने तिला एक खास दोस्त मिळाला होता ,एक दोस्त ,एक सखा … 

                     एके दिवशी ती तिच्या घरी होती ,संध्याकाळचे सहा वाजले होते ,ती तिच्या रूमच्या खिडकीत उभी राहून बाहेरची थंड हवा चेहऱ्यावर घेत होती ,तेवढ्यात एक 'म्हातारी' म्हणजेच रुईच फुल उडत आल ,त्या उडणाऱ्या फुलाला पाहताच तिने लगेच हात पुढे केला आणि ते रुईच फुल अलगदपणे तिच्या हातावर विसावलं .. तिने त्या फुलाकडे पाहिलं आणि एक विचार तिच्या मनात आला तसा तिचा चेहरा एकदम खुलला ,तिने डोळे झाकून त्या हलक्या अशा फुलाला एक नाजूक अशी फुंकर मारली ,आणि बघता बघता ते फुल बाहेरच्या हवेसोबत ,हवेच्या झोक्यासोबत हळू हळू उडत गेल आणि काही वेळाने ते दिसेनास झाल  ..

                     मग तिने याला भेटल्यावर सांगितलं कि तिने तिच्या प्रेमाची आठवण म्हणून एक रुईच फुल हवेसोबत पाठवलंय ,आणि आज ना उद्या याच्यापर्यंत ते फुल उडत उडत पोहोचेलच कारण तिने त्या फुलाला तिच्या प्रेमाची शप्पथ देऊन फुंकर मारली होती  .. तिच्या मनातला हा भोळेपणा पाहून तो गालातल्या गालात हसला ,आणि त्याला खूप कौतुक वाटल या पागलपण च .. शेवटी ती त्याची छोटीसी गोड अशी बाहुली होती ,त्यामुळे तिच्या प्रत्येक गोष्टीच कौतुक तर वाटणारच त्याला .. म्हणून गालातल्या गालात हसत तो तिच्याकडे फक्त पाहत राहिला बराच वेळ ..   

                     आज तीन वर्षानंतर तो अशाच एका संध्या काळी त्याच्या घराच्या खिडकीजवळ येउन थांबला होता ,बाहेर थंड अशी हवा सुटली होती .. तेवढ्यात एक रुईच फुल हवेसोबत उडत येताना त्याला दिसल .. आणि तो उभा असलेल्या खिडकीच्या कठड्यावर ते फुल विसावल .. त्याने ते फुल एकदम अलगद अस हातावरती घेतलं .. ते पाहताना त्याच्या डोळ्यात एकदम पाण्याचे दोन थेंब तरळले आणि गालातल्या गालात हसू पण आलं त्याला .. एक वर्षापूर्वीच तीच लग्न दुसऱ्या कोणासोबत तरी झालं होत .. आई-वडील आणि तो ,यांच्यामध्ये तिने आई-वडिलांना निवडल आणि त्यांच्या मर्जीनुसार तिने लग्न केल .. आणि या निवडीबद्दल त्याने तिला कधीच दोष नाही दिला कारण ही निवडच तशी अवघड होती ,आणि त्याच्या बाहुलीसाठी तर किती अवघड होती हे त्याला माहित होत .. 

                 आज हा खिडकीत एकटाच उभा होता ,हातात ते फुल घेऊन .. तिच्या आठवणीने डोळ्यात पापाण्यापर्यंत आलेले ते पाण्याचे थेंब आणि ओठांवर उमटलेल ते हलकस हसण .. अस अश्रू आणि हसू यांचा अनोखा मिलाप त्याच्या चेहऱ्यावर होता .. कदाचित हेच प्रेम असत .. पण आयुष्य कोणासाठी थांबत नसत .. कितीही कटू असल तरी ते सत्य स्वीकारून पुढे जाव लागत .. त्याने एकदा त्या फुलाकडे प्रेमान पाहिलं आणि एक हलकीशी फुंकर मारून त्या फुलाला पुन्हा हवेसोबत पाठवलं .. बराच वेळ हवेमध्ये झोके खात ते फुल काही वेळाने दिसेनास झाल ,पण त्याच्या चेहऱ्यावरची ते हलकस हसू आणि डोळ्यातले ते कोरडे झालेले थेंब बराच वेळ तसच होते ..
                           कदाचित हेच आयुष्य असत .. कदाचित हेच प्रेम असत ..  

                                                                                         - सुधीर