Sunday 27 September 2015

एक चारोळी ...

               
               काल एक पुस्तक विकत घेण्यासाठी दुकानात गेलो असताना ,तिथ हव ते पुस्तक तर नाही मिळाल ,म्हणून दुकानातून बाहेर पडताच बाहेर फुटपाथ वर जुनी पुस्तकं विकणाऱ्याकडे माझ लक्ष गेल .. या पुस्तकाचं काय असर आहे माझ्यावर माहित नाही ,पण पुस्तक पाहिलं की माझी पावलं त्यांकडे आपोआप ओढली जातात ..
                मी त्या ठिकाणी गेलो आणि पाउलो कोएलो या माझ्या आवडत्या लेखकाचं "Like the flowing river" हे पुस्तक मला तिथ दिसलं ,मी उत्सुकतेने ते हातात घेऊन पुस्तकांची पान चाळली तर त्यामध्ये एका कागदावर कुणीतरी लिहिलेली ही चारोळी माझ्या हाताला लागली  .. हि चारोळी मी वाचली आणि माझी उत्सुकता अजून वाढली ,म्हणून अजून एखादी लिहिलेली चारोळी आहे का हे पाहायसाठी मी पुस्तकाची पाने चाळायला लागलो ,पण दुसर काही नाही मिळालं ,फक्त मधल्या एका पानावर इंग्रजी मधलं 'S' हे अक्षर छान अस सजवल होत .. कदाचित हे त्या व्यक्तीचं नावाच्या सुरूवातीच अक्षर असावं .. मग मी ते पुस्तक विकत घेतलं आणि घरी येउन ती चारोळी वाचली .. ती चारोळी अशी आहे ..

जगता जगता वाटलं की काहीतरी वेगळ करावं
रोजची काम सोडून काहीतरी वेगळ करावं
हृदय तर  धडकत रोजचं  आज त्याला जरा नीट ऐकावं
मन तर इकडे तिकडे जातच रोज पण आज मी पण त्याच्यासोबत  जावं  .... 

                 ही चारोळी ज्या कोणी मुलान किंवा मुलीन लिहिली असेल ती/तो कुठ असेल माहित नाही ,पण रोजच्या जगण्यातून मार्ग काढत काहीतरी वेगळ करायचा तो रस्ता ,ती वेगळी वाट त्या व्यक्तीला मिळाली असेल ,असाच विचार आणि मनोमन सदिच्छा करून ,तो चारोळीचा कागद माझ्या डायरी मध्ये ठेवला आणि मी ते पुस्तक वाचायला सुरु केल .. 

                                                                                                - सुधीर

Sunday 13 September 2015

थेंब ...


               
                 बाहेर मुसळधार पाऊस सुरु आहे .. पाऊस कसा पडतो हे लहानपणापासून इतक्यावेळा पाहूनसुद्धा आज तो कसा पडतोय हे पाहायला पाय खिडकीकडे वळलेच .. खिडकीमधून बाहेर पाहिलं ,तेव्हा सगळीकडे दिसले थेंबच थेंब ,वाऱ्याच्या झोतामध्ये इकडे तिकडे उडणारे लाखो थेंब .. खूप जोरात जमिनीवर आदळत होते ते थेंब ,खाली कोण आहे ,आपण कशावर आदळू याचा जरापण विचार न करता बस जोरात पडायचं बहुधा याच विचाराने पछाडलेले हे थेंब .. जणू इतके दिवस आकाशाने ,त्या काळ्या ढगांत त्यांना बंदिस्त करून ठेवल होत ,आणि आत्ता त्यांची सुटका झाली ..
             या मोकळेपणाने पडणाऱ्या थेंबांना पाहून एक क्षण मला त्यांच्या मोकळेपणाचा ,त्यांच्या बिन्दास्त असण्याचा हेवा वाटला .. यांना पाहताना अस वाटल कि मी पण एक थेंब व्हावं आणि अलगद या खिडकीतून बाहेर जाव ,हा वर नेईल तिकडे ,हि हवा म्हणेल तिकड उडावं ,आणि अलगदपणे एखाद्या नुकत्याच फुललेल्या फुलाच्या कळीवर किंवा एखाद्या वाऱ्याच्या झोतामध्ये नाचणाऱ्या झाडाच्या छोट्याशा पानावर जाऊन विसावं .. तेवढ्यात टेबलावरच्या पुस्तकांची पाने वाऱ्याने सळसळ आवाज करू लागली आणि मी त्या थेंबांच्या तंद्रीतून बाहेर आलो .. मी त्या पुस्तकांकडे पाहिलं ,आणि एकदा बाहेरच्या पावसाकडे पाहिलं .. मग विचार आला की कितीही मोकळ व्हावं वाटत असाल तरी आपल्याला आपल कर्म ,आपल जीवनध्येय विसरून नाही जमत .. ते इंग्रजी मध्ये म्हणतात ना The warrior of Light has to perform his duties ..  तसच काही … 

                                                                                                      -सुधीर

Wednesday 9 September 2015

Art of Living ....



             Art of living .. म्हणजे जगण्याची कला .. नुकतच एका मित्राने हा क्लास केला .तो मलापण म्हणत होता की कर तू हा क्लास .मी विचार करेन म्हणालो .त्या क्लास मध्ये योग ,प्राणायाम आणि काही व्यक्तिमत्व सुधारणा करायच्या गोष्टी शिकवल्या जातात अस ऐकण्यात आलं .पण मग याला आर्ट ऑफ लिवींग का म्हणतात ? आणि माझ्या मनात हाही विचार येत आहे कि मुळात जगण्याची कला ही कुठल्या क्लास मध्ये शिकायची गोष्ट असते का ,माझ्या मते तर ती कला जगण्यातून आपोआप शिकत जायची असते . 

          जगण .. एक अशी कला आहे जी समजून घेण्यातच बऱ्याच जणांच आयुष्य निघुन जात ,तर बऱ्याच जणांना ते समजून घायची नसतेच .त्यांना फ़क्त रोजच रुळलेल आयुष्य कसतरी संपवायच असत ,पण बरेच असेही लोक आहेत जे या जगण्याच्या कलेला समजून घेण्याचा प्रयत्न करतात .म्हणून त्यांच्या मनात अनेक प्रश्न येतात जगण्याविषयी ,की आयुष्य अस का आहे ,आयुष्यात अस का होत ,कालपरवा सगळ छान सुरु असताना मध्येच काहीतरी समस्या का येते ,सुख हे नेहमी दुःखच्या कड़क उनानंतर येणाऱ्या थंडगार अशा सावली सारखच अगदी काही क्षणांसाठीच का येत ,त्या निळ्याशार आकाशासारख ते कायम आपल्या भोवती का राहत नहीं ,असे अनेक प्रश्न . मग ही माणसे आपापल्या परीने या प्रश्नांना शोधतात ,काही जण आयुष्याबद्दल लिहितात ,तर काही जण त्याच वाचन करतात ,काही जण रंगांमध्ये आयुष्य रंगवतात तर काहीजण संगीतामध्ये हरवून जातात ,काहीजण स्वतःला आजूबाजूच्या नात्यांमध्ये गुंतवून त्यात आयुष्य शोधतात तर काहीजण नात्यांच्या गोतावळ्यातून बाहेर पडून या समाजासाठी काहीतरी करतात ,पण हे सर्व करताना ही सर्व माणसे एक प्रकारे त्यांच्या जगण्याची कलाच शिकत असतात ,नाही का …. 

        या प्रश्नांची उत्तर ज्याला त्याला ,त्याच्या-त्याच्या कुवतीनुसार मिळत जातात ,अणि जगण पुढ जात रहत .मला मिळालेलं उत्तर म्हणजे ही जगण्याची कला म्हणजे दूसर तीसर काही नाही तर फक्त पुढे वाहत जायच ,एखाद्या नदीसारख .. उगमाच्या वेळी असणारा आयुष्याचा छोटासा प्रवाह पुढे जाउन अवाढव्य पात्र बनत ,ज्या पात्रात जागोजागी ,वळणावळणावर येउन मिळालेले असतात अनेक इतर प्रवाह ,अनेक इतर नद्या .अशा या सर्व प्रवाहांना आपल्यात सामावून घेऊन रस्त्यात येणाऱ्या प्रत्येक वळणावर स्वतःचा मार्ग स्वत शोधत ,अनेक खाच खळगे पार करत पुढे जात राहयच . वाहत जाताना रस्त्यात किनारी असणाऱ्या चविष्ट सुखाच्या झाडाच्या पडलेल्या फळांना आपल्यात सामावून घ्यायचं पण त्या झाडाचा मोह न करता हा प्रवास पुढे चालू ठेवायचा ,कधी आनंदाचा उंच धबधबा होऊन खाली पडायचं ,तर कधी निराशेची नागमोडी वळण घेत तिथून बाहेर निघण्याचा आपला रस्ता शोधून काढायचा . 
          कधी कधी एखाद वळण असही येत जिथुन पुढ वाट शोधन अवघड होत ,तरीसुद्धा त्यातून मार्ग काढून हा जगण्याचा प्रवाह चालू ठेवायचा ,मार्गात अनेक मोठे दगड सुद्द्धा येतील ,अतिशय ओबडधोबड ,त्या दगडांना सुद्धा आपल्या शीतल ,प्रेमळ प्रवाहाच्या माऱ्याने गुळगुळीत करत पुढे जात रहायचं .कधी घनदाट जंगलातून जाव लागत ,काही काही जंगलं तर इतकी घनदाट असतात की तिथे सूर्यप्रकाश सुद्धा पोहोचत नाही ,तेव्हा तिथल्या अंधाराला न घाबरता ,आपला मार्ग न सोडता पुढे जात राहायचं .हा पूर्ण प्रवास सुरु असताना ,भेदभाव न करता जो जो प्रेमासाठी तहानलेला असा कोणी आपली ओंजळ पुढ करेल त्याला या प्रवाहातल थोडस प्रेम देऊन त्याची तहान भागवायची आणि असंच मजल दरमजल करत नेहमी ,प्रत्येक क्षणाला ,बस न थांबता पुढे जात राहायचं आणि शेवटी मृत्युरूपी सागरात विलीन व्ह्ययच .हेच असत आयुष्य अणि हेच असत जगण .
      मार्गात कितीही अडथळे आले ,कितीही अडचणी आल्या ,वाहून वाहून शरीर थकल तरी न थांबता हा आयुष्याच्या प्रवाह सतत वाहता ठेवण ,हीच आहे खरी जगण्याची कला .. जस नदीच्या वाहणाऱ्या प्रवाहाला पाहिलं कि आपल्या मनाला एक विलक्षण शांतता जाणवते ,तसाच आपणही ही जगण्याची कला अशी जोपासायची की आपल जगण पाहणाऱ्याला सुद्धा मनाला शांतता जाणवली पाहिजे .. 

     ही कला आयुष्याची ,ही अशीच जगता जगता शिकायची असते ,शिकता शिकता जगायची असते … 

                                                                                                            - सुधीर